در پی انفجار اجتماعی در شیلی، فدراسیون آنارشیست سانتیاگو اعلام می‌کند:
1 – شکاف‌هایی که نئولیبرالیسم ایجاد کرده است هر دم گسترده‌تر می‌شوند. دولت غافلگیر و اعتراضات در سراسر شیلی جاری شده است.(*) آنها نه فقط در سانتیاگو که در خیابان‌های سراسر کشور سازماندهی می‌شوند.
عزم طبقاتی ما در این رویداد تاریخی، علیرغم موانع، روزبه‌روز محکم‌تر و تعدادمان بیش‌تر می‌شود. مردم به ممنوعیت تردد وقعی نمی‌گذارند و به مبارزات شکوهمند خود ادامه می‌دهند.
2 –سرکوب وحشیانه پاسخ تاکنونی دولت بوده است. ده هزار نظامی برای اعمال تروریسم دولتی در محله‌ها و خیابان‌ها جولان می‌دهند. تانک‌ها و هلیکوپترهای جنگی برای ترساندن مردم به حرکت درآمده‌اند.
بسیج گسترده پلیس و ارتش تاکنون منجر به دستگیری 1700، جراحت 250 و مرگ 15 نفر شده است. دولت مسئولیت سرکوب را با ممنوعیت انتشار نام این افراد رد می‌کند. ده‌ها نفر ناپدید شده‌اند، عده‌ای شکنجه و به برخی تجاوز شده است. مسلم است که دولت و مزدورانش مسئول این سرکوب‌ها هستند.
3 – ما به مردم معترض هشدار می‌دهیم که فریب دولت و رسانه‌های بورژوای در خدمتش را نخورند، زیرا آنها می‌گویند که نخست باید از هرج و مرج کنونی جلوگیری کرد و سپس یک «قرارداد اجتماعی» نوشت.
رسانه‌های بورژوایی ساعت‌ها تصاویر دست‌چین شده و مصاحبه باب دندان دولت نشان می‌دهند تا القا کنند که در شیلی یک فاجعه طبیعی رخ داده است. آنها دولت را به داشتن «روحیه ملی» دعوت می‌کنند. این فاجعه طبیعی نیست، بلکه فاجعه‌ای‌ست که سرمایه‌داری و پدرسالاری به وجود آورده‌اند.
ما همچنین یادآوری می‌کنیم که نباید به فراخوان‌هایی که خواستار تظاهرات با لباس تیم ملی فوتبال شده‌اند، توجه کرد. چند سال پیش راست افراطی برزیل از همین روش بهره برد تا با تحریک روحیات ملی‌گرایانه سوار موج نارضایتی‌های گسترده اجتماعی شود و از آن برای پرتاب خود به قدرت سوءاستفاده کند. نباید فاشیسم را تقویت کرد.
4 – ما فرصت‌طلبی احزاب سیاسی‌ای را که مدعی نمایندگی مبارزات مردم هستند، طرد می‌کنیم. آنها همچون انگل‌هایی هستند که می‌خواهند از خون بر زمین ریخته شده‌ی فرودستان بهره ببرند تا برای نگهبانی از منافع پَست خود به قدرت برسند. این در حالی‌ست که این احزاب می‌بینند در محله‌ها و مجمع‌های عمومی که تشکیل می‌شوند جایی ندارند. آنها می‌دانند که در جهان نویی که در حال تولد است فضایی برایشان نیست. هر آن چه این احزاب می‌خواهند در حال ریخته شدن به زباله‌دان تاریخ است.
5 – ما به ادامه اعتراضات و مبارزات در همه خیابان‌ها و مناطق فراخوان می‌دهیم. اکنون بیش از همیشه ضرورت دارد که مجامع عمومی در همه مناطق تشکیل شوند تا درباره خودمدیریتی گفت‌وگو شود. این مجامع با دیدگاهی طبقاتی، اکولوژیست و ضدپدرسالاری خودسازماندهی فرودستان را در دستور کار خود می‌گذارند تا راه‌حل‌هایی برای مسائل عاجل و بلندمدت جست‌وجو شوند. ما باید جوامع سازماندهی‌شده را در هر گوشه تشکیل دهیم و کنترل تمام مناطق را به دست بگیریم تا بتوانیم به سوی رهایی کامل گام برداریم. این رهایی با گرایش به سوی مفرهایی همچون تشکیل مجلس مؤسسان یا راه‌کارهایی این چنینی که دمکراسی بورژوایی را تقویت می‌کنند، ممکن نیست.
6 – نکته مهم دیگر لحظه کنونی این است که همه بخش‌های جامعه که درگیر مبارزه هستند و نماینده بخش‌های مختلفش، یک پلاتفرم هماهنگ‌شده مطالبات را تشکیل دهند که بازتاب‌دهنده مسائل باشد. پایان نظم موجود ساده نیست، اما یک رشته مطالبه باید فوراً مطرح شوند: باید بر قانون آب و AFP (صندوق بازنشستگی خصوصی – توضیح مترجم) پایان داد؛ ساعات کار کاهش یابند؛ حمل و نقل عمومی اجتماعی شود؛ حقوق حداقل افزایش پیدا کند؛ پیمان‌کاری برچیده شود؛ حق مسکن مناسب برای همه رسمیت پذیرد؛ سقط جنین قانونی شود و زنان به تمام مراقبت‌های پزشکی دسترسی داشته باشند؛ تمام قروض تحصیلی ملغا شوند؛ بهای آب و برق و گاز کم شود؛ پروژه‌های حفاری متوقف شوند؛ تمام لوایحی که بورژوازی برای بسط نئولیبرالیسم در دستور کار دارد باید فوراً متوقف شوند (قانون TPP – 11، قانون اینتگراسیون اجتماعی، قانون یخچال‌ها [جنوب شیلی به قطب متصل است.]، قانون کنترل شناسایی جوانان، قانون بازنشستگی‌ها، قانون مالیات و عوارض بر جاده آب، لغو قانون «کلاس‌های درس امن»، قانون ضدتروریسم، قانون جوانان کارگر، قانون مهاجران، قانون ذخایر مس و قانون کار.)
ما در پایان خواهان آزادی تمامی زندانیان سیاسی، برداشتن وضعیت اضطراری، خروج نظامیان و مأموران پلیس از خیابان‌ها، خاتمه خشونت‌های سیاسی و تجاوزهای جنسی و توقف اجرای قانون امنیت داخلی دولت هستیم. با یک اعتصاب عمومی و بسیج خیابانی این مطالبات به پیش رانده خواهند شد.
نظامیان، خیابان‌های ما را ترک کنید
اعتصاب عمومی راه‌اندازی کنیم
آنارشیسم را ریشه‌دار کنیم
جوامع سازماندهی‌شده خود را بسازیم
فدراسیون آنارشیست سانتیاگو
23 اکتبر 2019
برگردان به فارسی از نادر تیف
3 نوامبر 2019
*اعتراضات با افزایش بهای بلیت مترو آغاز شد. هر چند فقط دو شهر سانتیاگو و بالپارایسو مترو دارند، اما به سرعت به سراسر شیلی، که از شمال تا جنوبش 4300 کیلومتر مسافت دارد، سرایت کرد. (توضیح مترجم)
سی‌صد و پنجاه دانشگاهی فرانسه خود را «همدست» جلیقه زردها اعلام کردند
توضیح مقدماتی مترجم:
روز ١۶ مارس ٢٠١٩، در طی هجدهمین شنبه‌ی پیاپی اعتراضی جلیقه زردها، زد و خوردهای شدیدی بین نیروهای پلیس و تظاهرکنندگان، به ویژه در خیابان شانزالیزه پاریس، رخ دادند. در طی این درگیری‌ها، ده‌ها مغازه که عمدتاً اجناس لوکس می‌فروشند در هم شکسته شدند و رستوران معروف Fouquet’s تخریب گردید. این رستوران پاتوق سیاستمدارانی همچون نیکولا ساکوزی، رئیس‌جمهور راست‌گرای پیشین و سلبریتی‌های ثروتمند سینماست.
در روزهای پس از اکت هجدهم جلیقه زردها، مسئولان دولت گفتند که از این پس هر کس در اعتراضات جلیقه زردها شرکت کند «همدست» شورشیانی‌ست که می‌خواهند «جمهوری فرانسه» را نابود کنند. در طی همین هفته فرماندار پاریس، برای عدم جدّیت در سرکوب بیش‌تر عزل شد و به جایش فرماندار بوردو منصوب شد که شدیدترین سرکوب‌ها را در این شهر جنوب غربی فرانسه اعمال کرده است. در ضمن دولت ماکرون تصمیم گرفت که برای نوزدهمین تظاهرات جلیقه زردها، برای ٢۳ مارس ٢٠١٩، از نیروهای ارتش موسوم به Sentinelle بهره ببرد. این در حالی‌ست که از این نیروهای ارتش برای مقابله با تروریسم اسلامی استفاده می‌شد. فرماندار نظامی پاریس در یک مصاحبه رادیویی گفت که اگر به نظامیان تعرض شود، آنان می‌توانند به روی معترضان آتش بگشایند، اما وزیر دفاع این موضوع را تکذیب کرد. برای همین روز در چندین شهر تظاهرات جلیقه زردها ممنوع اعلام شد. دولت اعلام کرد که کامیون‌های آب‌پاش پلیس مایع شیمیایی را روی تظاهرکنندگان می‌ریزند که با چندین شست‌وشو پاک نخواهد شد و اجازه خواهد داد که تظاهرکنندگان پراکنده شده را با استفاده از اشعه ماورابنفش دستگیر کرد. از سوی دیگر اعلام شد که جریمه نقدی شرکت در تظاهرات غیرقانونی از ١١ به ١۳۵ یورو افزایش یافته است. لوران نونیز، دست راست وزیر کشور، کریستف کاستانر، نیز گفته بود که پلیس می‌تواند همه جلیقه زردها را دستگیر کند، حتا اگر مانند روز ١۶ مارس تعدادشان در پاریس ده هزار نفر باشد!
در زیر متنی را می‌خوانید که روز ٢٢ مارس منتشر شد و امضای ۳۵٠ دانشگاهی سراسر فرانسه را دارد.
نادر تیف
٢۳ مارس ٢٠١٩ – ۳ فروردین ١۳٩۸
ما دانشگاهیان در اعتراض به راهکارهای مقتدرانه‌ی حکومت، خود را «همدست» جلقیه زردها اعلام می‌کنیم.
روز ١٨ مارس ٢٠١٩، زمانی که ۶۵ روشنفکر در نمایشی مناظره‌گونه در حضور رئیس‌جمهور بودند و هنگامی که فرماندار پاریس را به علّت استفاده‌ی اندک از LBD [نوعی گلوله پلاستیکی که تاکنون یک چشم ٢٢ جلیقه زرد را کور کرده است] ادوار فیلیپ، نخست‌وزیر یک رشته تصمیات سرکوب‌گرانه جدید را اعلام کرد. دولت اشخاص بسیاری را با استفاده از ابزار اداری از حضور در تظاهرات‌ها محروم کرده و تظاهرات را در چندین منطقه ممنوع نموده است. اکنون می‌خواهد یگان‌هایی برای مقابله با «تخریب‌کنندگان» تشکیل دهد و به آنها اختیار بیشتری دهد تا بتوانند با پهباد و مایع شیمیایی نشانه‌گذار به شکار تظاهرکنندگان بروند.
دولت همچنین در نظر دارد که هر آن کس را که از دور و نزدیک در جنبش جلیقه زردها فعالیت می‌کند «همدست» بالقوه‌ی جرایمی اعلام کند که انجام خواهد شد. در همان روز سندیکای پلیس به نام Synergie Officiers که ۴٠% آرای افسران پلیس را دارد یک اعلامیه‌ی شبه‌فاشیستی منتشر کرد و در آن به «اوباشان چپ افراطی» که همچون «لانه موریانه» و «کارآموزان قاتل» هستند، اخطار داد. روز ٢٠ مارس دولت اعلام کرد که می‌خواهد از ارتش برای حفاظت از ساختمان‌های رسمی استفاده کند. پنجاه سال است که از ارتش چنین استفاده‌ای نشده بود. تمام این تمهیدات علیه تظاهرکنندگان زن و مردی در نظر گرفته شده است که از چهارماه پیش خواهان عدالت اجتماعی و دمکراسی بیشتری هستند و تحت بی‌سابقه‌ترین سرکوب‌های پلیسی و قضائی قرار دارند.
ما دانشگاهیان که دارای تخصص در زمینه‌هایی همچون جنبش‌های اجتماعی، حفاظت از نظم و خشونت‌های سیاسی هستیم در پیشگاه مردم فرانسه اعلام می‌کنیم که حکومت کنونی دچار انحطاط خطرناکی شده است و به جای یک پاسخ سیاسی به جنبش جلیقه زردها، آنان را سرکوب می‌کند، هر چند نهادهایی مانند شورای اروپا، سازمان ملل و پارلمان اروپا همین سرکوب را محکوم کرده‌اند. ما همچنین به مردم فرانسه اعلام می‌کنیم که سیاست جدید دولت، اکثریت پارلمانی [وابسته به LaREM، حزب امانوئل ماکرون]، سرکوب‌های پلیسی و تصمیات قضائی، آزادی‌های سیاسی و حقوق انسانی را با خطرات جدّی مواجه کرده است. ما پیشاپیش خود را همدست همه تجمعات آینده جلیقه زردها اعلام می‌کنیم، چه آنها با یا بی‌اجازه‌ی فرمانداری‌ها باشند. ما قویاً همه خشونت‌های نیروهای پلیس را علیه تظاهرکنندگان محکوم می‌کنیم، همان‌گونه که این خشونت‌های چندین ده ساله را علیه جوانان محلات مردمی محکوم می‌کنیم. ما خواستاریم که نیروهای پلیس برای حفاظت از نظم از سلاح‌های جنگی همچون گلوله‌های پلاستیکی و نارنجک‌های گوناگون استفاده نکنند. با توجه به این که ما شاهدیم حکومت و نهادهایش دارای گرایش‌های شدید خودکامه شده‌اند، از تمام دوستداران آزادی می‌خواهیم که یک گام عقب ننشینند و برای مقابله با سرکوب خود را سازماندهی کنند.
برای اصل مطلب و فهرست مجموعه امضاها به لینک زیر مراجعه کنید:
https://lundi.am/350-universitaires-se-declarent-complices-des-gilets-jaunes
نظر یک کمونیست لیبرتر سوئیسی در مورد جلیقه زردها و همه‌پرسی به ابتکار شهروندان
بخشی از جلیقه زردهای فرانسه مدتی‌ست که خواهان برپایی همه‌پرسی به ابتکار شهروندان، به اختصار RIC، سه حرف اول Référendum d’initiative citoyenne شده‌اند و عده‌ای آن را با رجوع به همه‌پرسی‌های سوئیس مقایسه می‌کنند. بیان نکاتی خالی از لطف نیست.
از آنجایی که اتین شوار، که نزدیک به محافل راست افراطی‌ست، از «ریک» بسیار سخن می‌گوید، بسیاری از انقلابیان به هراس افتاده‌اند و می‌گویند که راست ملّی‌گرا در سوئیس از ابزار همه‌پرسی در بیست سال گذشته استفاده و خود را به کانون مباحثات اجتماعی بدل کرده است.
دو نکته را یادآوری می‌کنم. اوّلاً نباید چنین تصوری پیش آید که لیبرترها در هر صورت با رفراندوم مخالف‌اند، چرا که در این صورت تصویر نامناسبی در انظار عمومی پیدا می‌کنند. ثانیاً ساز و کاری که جلیقه زردهای فرانسه برای «ریک» پیشنهاد می‌کنند، به مراتب از همه‌پرسی‌های سوئیس دمکراتیک‌تر است. جلیقه زردهای فرانسه می‌خواهند که با امضای پانصد هزار نفر بتوان رفراندومی راه انداخت. این تعداد برابر با 1% کل دارندگان حق رأی است در حالی که در سوئیس بین 1/5% تا 2% است. جلیقه زردهای فرانسه خواهان «ریک» برای: 1) عزل نمایندگان منتخب؛ 2) پیشنهاد یک قانون؛ 3) لغو یک قانون و 4) اصلاح قانون اساسی هستند. موارد یکم و دوّم در سطح ملّی سوئیس امکان‌‌پذیر نیست و فقط در برخی کانتون‌ها، که ساز و کارها دمکراتیک‌تر از سطح ملّی هستند، میّسر است.
«ریک» از لحاظ نظری می‌تواند قدرت را به شهروندان بسپارد. در سوئیس این عملاً انجمن‌ها، سندیکاها و احزاب سیاسی هستند که می‌توانند از ابزار همه‌پرسی استفاده کنند. امّا از یاد نبریم که سندیکاهای مبارز و احزاب چپ رادیکال تقریباً در سطح ملّی در سوئیس وجود ندارند. وضعیّت در فرانسه بسیار متفاوت است. سندیکاهایی مانند ث.ژ.ت. (CGT)، سولیدر (Solidaires) و اف.او. (FO) می‌توانند، با توّجه به نیرویی که دارند، منشائی برای همه‌پرسی علیه قوانینی شوند که پارلمان فرانسه برای دستمزد حداقل یا ساعات کار هفتگی تصویب می‌کند.
واضح است که در یک همه‌پرسی تمام کسانی که موضوعش ربطی بدانان ندارد، می‌توانند رأی بدهند و همین توانایی دگرسازی نتیجه را دارد. با این حال دستمزدبگیران چنان پرشمارند که نتیجه همه‌پرسی اغلب به نفع جنبش صنفی خواهد بود. سندیکاهای فرانسه به اندازه کافی عضو دارند تا بتوانند مجموعه‌ی امضاها را برای فراخوان یک همه‌پرسی گرد آورند، زیرا در غیر این صورت طومار پیش از آن، هزینه مالی سنگینی دارد. در سوئیس جمع‌آوری امضاها به شرکت‌های متخصص واگذار می‌شود که برای صد هزار امضا نزدیک به چهارصد هزار یورو می‌گیرند. احزاب راست افراطی فرانسه همچون «مجمع ملّی» و «برپا فرانسه» به سختی توانایی پرداخت چنین مبالغی را دارند.
من این نکات را نوشتم تا اصل مطلب ادا شود. چرا که هر کسی که واقعاً ضدسرمایه‌داری‌ست خوب می‌داند که بین کاپیتالیسم و دمکراسی مستقیم ناهمخوانی ریشه‌ای وجود دارد. زیرا پایه‌های نظم سرمایه‌داری، که با حکمرانی بازار و تقدیس مالکیّت خصوصی عجین است، یک بخش مهم هستی اجتماعی، یعنی اقتصاد را، بیرون از دمکراسی قرار می‌دهد.
با این حال انقلابیانی که حتی برای لغو کار دستمزدی مبارزه می‌کنند، نمی‌توانند مخالف افزایش حقوق حداقل باشند. به همین دلیل مبارزه برای جامعه‌ای واقعاً دمکراتیک، که فقط با برچیدن کاپیتالیسم حاصل خواهد شد، بدین معنا نیست که از گسترش دستاوردهای مردمی، حتی در چارچوب دمکراسی بورژوایی، دست شست. مطالبات اقتصادی منافاتی با خواسته‌های دمکراتیک ندارند و هر دو دسته را می‌تواند با هم پیش برد.
نویسنده: گیوم
پیوند به مطلب اصلی: https://urlz.fr/8zat
مترجم: نادر تیف
15 دی 1397 – 5 ژانویه 2019
روز پرده هشتم جلیقه زردهای فرانسه (Acte 8 des GiletsJaunes)
دوّمین فراخوان جلیقه زردهای کمرسی برای مجمع عمومی مجامع عمومی و کمون کمون‌ها
مخاطبان دوّمین فراخوان ما تمام زنان و مردانی هستند که هنوز جلیقه زرد بر تن نکرده‌اند، امّا رنج می‌برند. اکنون شش هفته است که در فلکه‌ها، آلاچیق‌ها، مکان‌های عمومی و جادّه‌ها هستیم و در همه افکار و گفتگوها حاضریم. ما خوب مقاومت می‌کنیم.
مدّت زیادی بود که مبارزه‌ای چنین پیگیر، پشتیبانی شده و شهامت‌آور وجود نداشت. حاکمان لرزیدند و هنوز روی تخت خود می‌لرزند. آنان با پرتاب چند خُرده نان عقب‌نشینی کردند، امّا ما دیگر حاضر نیستیم به چند استخوان راضی شویم. این مبارزه شهامت‌آور است چرا که به ما یاد داد به هم احترام بگذاریم، همه را درک کنیم و علیرغم گونه‌گونی که داریم، قدر یکدیگر را بدانیم. روابطی بین ما ایجاد شدند. حالت‌های مختلف عمل‌گرایی آزموده شدند. حاکمان دیگر نخواهند توانست این دستاوردها را بازپس بگیرند. ما متوّجه شدیم که نباید در برابر رقیب متفرق شویم. ما فهمیدیم که دشمنان اصلی ما، مشتی ثروتمند هستند که نمی‌خواهند هیچ چیز را از دارایی‌اشان تقسیم کنند: ثروت 500 تن از داراترین فرانسویان، از بحران مالی 2008 بدین سو، سه برابر شده و به مبلغ 650 میلیارد یورو رسیده است. هدایا و بخشش هزینه‌های تأمین اجتماعی به شرکت‌های بزرگ به صدها میلیارد یورو در سال می‌رسد و این تحمل‌ناپذیر است! مبارزه ما شهامت‌آور است زیرا ما دریافتیم که می‌توانیم خود خویش را نمایندگی کنیم بدون آن که واسطه‌ها‌یی بین قدرتمداران و مردم باشند، بدون احزاب که نظرات را به نفع خود مصادره به مطلوب می‌کنند و بدون تشکلات صنفی که بیش از دفاع از ما چرخ و دنده‌های نظم حاکم را روغن می‌زنند و مانع ضربه به آن می‌گردند.
ما در سوگ قربانیان سرکوب جنبش هستیم، چندین نفر کشته و صدها تن به شدّت زخمی شدند. نفرت بر کسانی که چنین کردند، ولی بدانند که سرکوب ذرّه‌ای در عزممان خلل ایجاد نمی‌کند؛ برعکس جزم‌ترش می‌نماید.
ما به راهی که چنین شتابان رفتیم افتخار می‌کنیم. این راه و آگاهی اجتماعی ایجاد شده پیروزی بر نظم خردکننده حاکم هستند. ما می‌دانیم که بسیاری از مردم در این افتخار شریکند. چگونه می‌تواند چنین نباشد در حالی که نظم و دولتی که نماینده‌اش است کاری به جز بازستاندن دستاوردهای اجتماعی، تخریب روابط مردم و محیط زیست نکرده‌اند؟ لذا حیاتی‌ست که به این راه ادامه دهیم. باید به نتایج بیشتری دست یابیم. نباید عجله کنیم و خودمان را خسته کنیم. نباید ناامید شویم. زمان لازم داریم. همان قدر که حرکت می‌کنیم، بیاندیشیم.
ما به زنان و مردانی که معتقدند باید خشم کنونی ادامه یابد و به تغییر باورمندند پیشنهاد می‌کنیم که به جنبش جلیقه زردها ادامه دهند یا به آن بپیوندند. از این پس باید همه جا تجمع کنیم و مجامع شهروندان و مردمی را تشکیل دهیم. این مجامع قامتی انسانی دارند و بر تارکشان تبادل نظر می‌درخشد. در این مجامع، مانند مجمع کمرسی، همه تصمیات جمعی گرفته و نمایندگان برای اجرایشان برگزیده می‌شوند، نه برعکس، همچون نظم کنونی حاکم! مجامع حامل مطالبات مردمی برابری‌طلبانه، اجتماعی و بوم‌شناسانه ما خواهند بود.
برخی خود را نماینده جلیقه زردها اعلام کرده‌اند و برای انتخابات آینده آماده می‌شوند. ما گمان می‌کنیم که این روش درستی نیست. همگان می‌دانند که با چنین روشی همچون نظم کنونی، سخنان ما تحریف می‌شوند یا در پیچ و خم‌های قدرت گم می‌گردند. ما بار دیگر این ضرورت قطعی را اعلام می‌کنیم که نمی‌گذاریم هیچکس سخنمان را مصادره کند.
دولت از شهرداران خواسته است تا دفترهای شکایت در اختیار مردم بگذارند. ما بیم آن را داریم که دولت با بهره‌برداری و تلخیص مطالبات ما به نفع خودش، گونه‌گونی ما را در نظر نگیرد. ما باید حتماً چنین روش‌های ابراز نظر مردمی را خود کنترل کنیم! به همین دلیل خواهان شکل‌گیری مجامع مردمی هستیم. این مجامع را خود مردم و برای مردم تشکیل می‌دهند.
ما از کمرسی به یک جلسه بزرگ کمیته‌های محلی مردمی فراخوان می‌دهیم. از آن جایی که فراخوان اوّل ما با استقبال خوبی مواجه شد، ما شما را به سازماندهی دمکراتیک این جلسه در کمرسی فرامی‌خوانیم تا از سراسر فرانسه نمایندگانی به اینجا بیایند و دفترهای مطالبات را تجمیع کرده و با هم به اشتراک بگذارند. این جلسه فرصت مناسبی برای ادامه جنبش خواهد بود. ما همچنین به شما پیشنهاد می‌کنیم که در این جلسه روش سازماندهی جمعی جلیقه زردها به بحث گذاشته شود، روشی که باید قطعاً دمکراتیک باشد، از درون مردم بجوشد و تمام مراحل نمایندگی را محترم بشمارد.
با هم مجمعِ مجامع و کمونِ کمون‌ها را بیافرینیم. این سوی درست تاریخ است و پیشنهاد ماست.
زنده‌باد قدرت مردم، توسط مردم و برای مردم!
ترجمه: نادر تیف – 9 دی 1397 – 30 دسامبر 2018
جلیقه زردهای کمرسی دوّمین فراخوان خود را 29 دسامبر 2018 پخش کردند :
پیام کمون انترناسیونالیست روژآوا به جلیقه زردها
«خُرده نان کافی نیست، نوع بشر تمام خرمن را، بی‌استثمار شونده و کننده، می‌خواهد.» لوئیز میشل
ما از کمون انترناسیونالیست روژآوا، در کردستان غربی، شمال سوریه، پیامی برای شما جلیقه زردها داریم که تظاهرات می‌کنید، پشت سنگرهای خیابانی هستید، دبیرستان و دانشگاه را اشغال نمودید، دست به اعتصاب می‌زنید و خودسازماندهی پیشه کرده‌اید.
ما خیزش مردم فرانسه را از یک ماه پیش به دقّت دنبال می‌کنیم. ما هم از عزم معترضان و هم از سطح سرکوب پلیس و دولت درشگفتیم. ما با زنان و مردان سرکوب‌شده ابراز همبستگی می‌کنیم. در حالی که ما در این جا منتظریم تا دولت ترکیه جنگ دیگری راه اندازد، برای شما آرزوی استقامت می‌کنیم و امیدواریم مقاومت مردمی‌اتان منجر به نتایج خوبی شود.
فرانسه دارای تاریخی دراز از مقاومت و خیزش است و به انقلاب 1789 و جنبش مه 1968 خلاصه نمی‌شود. شورش‌های دهقانان در قرون وسطی، همه مقاومت‌های محلی و منطقه‌ای، جنبش‌های استقلال‌طلب از استعمار دولتی، جنبش‌های کارگری و مبارزات زحمتکشان مهاجر، محلات فقیرنشین و هزاران سال مبارزه زنان علیه مردسالاری اجزاء این تاریخ هستند.
کمون پاریس 1871 نشان داد که مردم می‌توانند قدرت را خود به دست بگیرند و الهام‌بخش سترگ همه انقلابیان جهان است.
ما فراخوان جلیقه زردهای کمرسی (Commercy) را منعکس کردیم، زیرا بر این باوریم که جنبش «می‌تواند به رویداد عظیمی فراروید که فقط تقویت قدرت خرید نیست» بلکه «قدرت به مردم، با مردم و برای مردم» است.
آن چه اکنون در روژآوا تجربه می‌شود خودسازماندهی خلق‌های متفاوت در مجامع آزاد و بدون نهادی به نام دولت – ملّت و در چارچوب کنفدرالیسم دمکراتیک است.
البته بازسازماندهی یک جامعه بدون دولت، تلاش آسانی نیست. این مهم به زمان، نیرو و آموزش نیازمند است و همین ما را پر از شادی می‌کند.
باید راه زندگی آزاد را در جامعه فرابگیریم. هزاران نفری که در فلکه‌ها، جاده‌ها، خیابان‌ها و دبیرستان‌ها گردهم آمدند، لحظات مهم و تأثیرگذار را فراموش نخواهند کرد. کودکان از آن سخن خواهند گفت. چرا؟ برای این که مردم دوباره جامعه را درمی‌یابند و می‌فهمند که زندگی با هم چیست.
بیش از همیشه ضروری‌ست افسانه دولت – ملّت و به اصطلاح یگانگی جمهوری‌خواهانه برای زندگی در جامعه آزاد و اشتراکی درهم شکسته شود. باید مرزها را برانداخت تا بتوانیم هویت‌های پرشمار و مهاجرمان را اعلام کنیم و فرهنگ‌ها و زبان‌های «منطقه‌ای‌شده» را زندگی کنیم.
زنان باید بتوانند آن چه را از آنان ربوده شده بازپس گیرند، صدایشان را برسانند و در تمام عرصه‌های جامعه جای داشته باشند.
ما همچنین خواستار ساختن یک نظم اقتصادی سوسیالیستی دیگر هستیم که مردم کنترل و اداره کنند. این اقتصاد بر پایه تولید تعاونی، خودگردان و بوم‌شناسانه خواهد بود، اقتصادی که از استثمار انسان و طبیعت مبرّا خواهد بود.
جوانان با روحیه‌ی قوی مقاومتی که دارند نیروهای پیش‌برنده جنبشی هستند که هیچ سازشی را نخواهد پذیرفت.
همگان دریافتند که افزایش دستمزد حداقل (SMIC) یا بهبود قدرت خرید به معنای «پیروزی» جنبش نیست. پیروزی، گذار از مرحله‌ی مطالباتی به مرحله‌ی ساختن نظم خودحکومتی با تکیه به ساختارهای آلترناتیو موجود است. پیروزی تقابل با تضادها، تجربه، اشتباه و دوباره آزمودن است. پیروزی یعنی هرگز امیدمان را از دست ندهیم و بدانیم که ما می‌توانیم خود را از دولت و دستگاه سرکوب کنونی رها و آزاد زندگی کنیم.
همبستگی با جلیقه زردها و همه زنان و مردانی که در فرانسه و همه جای جهان مقاومت می‌کنند.
سرنگون‌باد فاشیسم تُرک
ترجمه: نادر تیف
5 دی 1397 – 26 دسامبر 2018
پیوند به متن اصلی همراه با فیلم خوانش پیام: https://urlz.fr/8wdU
ترجمه‌ی دیگری از همین متن به قلم بهروز صفدری:
http://www.behrouzsafdari.com/?p=2548#more-2548
